Program Polityki Prorodzinnej Państwa

Kierunek III- Poprawa warunków mieszkaniowych

Mieszkanie jest, po wyżywieniu, podstawowym dobrem pierwszej potrzeby. Jego brak pozbawia człowieka społecznego i ekonomicznego, a przede wszystkim biologicznego bezpieczeństwa. Tymczasem sytuację mieszkaniową polskich rodzin należy ocenić jako złą. Liczba gospodarstw domowych przewyższa o 1,5 mln liczbę mieszkań, co zmusza rodziny do wspólnego zamieszkiwania i znajduje wyraz w częstym przeludnieniu mieszkań. W efekcie co 10 gospodarstwo nie posiada własnego mieszkania i ponad 40% rodzin żyje w mieszkaniach przeludnionych. Samodzielne mieszkanie posiada jedynie 1/3 młodych rodzin. Do tego należy dodać, że w mieszkaniach substandardowych mieszka około 10 mln Polaków. Około 40 % zajmowanych lokali wymaga kapitalnego remontu.1
Zbyt mała powierzchnia użytkowa mieszkań sprawia, iż w wielu z nich brakuje dla każdego dziecka miejsca na oddzielne meble do spania i nauki, a dla dorosłego członka rodziny miejsca do wypoczynku.
Należy jednocześnie podkreślić, że przeciętna powierzchnia mieszkań spółdzielczych (a więc przeznaczonych dla średnio zarabiających rodzin), oddawanych w ostatnich latach do użytku, sukcesywnie maleje. Przyczyną tego stanu rzeczy są ceny nowych mieszkań, stanowiące barierę dla większości rodzin, które chciałyby mieszkać samodzielnie, bądź poprawić warunki mieszkaniowe. Również wynajęcie mieszkania o rynkowym czynszu przekracza ich możliwości.
Poważnym problemem stają się rosnące zaległości w opłatach związanych z użytkowaniem mieszkania, co dla coraz większej liczby rodzin oznaczać może eksmisję.
Krytyczna sytuacja mieszkaniowa, która jest udziałem wielu rodzin, zwłaszcza rodzin młodych, w poważnym stopniu wpływa na jakość ich funkcjonowania. W celu poprawy tej sytuacji pilne stało się podjęcie przez państwo działań w następujących kierunkach:
  1. stworzenie możliwości uzyskania samodzielnego mieszkania,
  2. pomoc w poprawie warunków mieszkaniowych rodzin,
  3. pomoc w utrzymaniu mieszkania.

Wszystkie przedstawione wyżej problemy znalazły odzwierciedlenie w przyjętych przez rząd w dniu 13 lipca 1999 r. "Założeniach polityki mieszkaniowej państwa na lata 1999 - 2003". Trzy najważniejsze priorytety nowych założeń polityki mieszkaniowej państwa to:
  1. tworzenie warunków do zwiększenia podaży i obniżenia kosztów realizacji mieszkań,
  2. urealnienie czynszów oraz poprawa i racjonalizacja wykorzystania istniejących zasobów mieszkaniowych, w tym likwidacja formalnych barier zamiany mieszkań,
  3. wzrost sektora mieszkań czynszowych.
Wdrażanie "Założeń polityki mieszkaniowej państwa na lata 1999 -2003" jest już bardzo zaawansowane. Zostały przygotowane, a w znacznej części również przyjęte przez Radę Ministrów i skierowane pod obrady Sejmu, ustawy dotyczące uzupełniających się, szczegółowych następujących programów:
  1. Wspomaganie remontów budynków mieszkalnych
  2. Zmodyfikowany system dodatków mieszkaniowych
  3. Wspomaganie termomodernizacji (odpowiednia ustawa weszła w życie w styczniu 1999 r.)
  4. Preferencyjny kredyt na infrastrukturę techniczną towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu
  5. Kasy oszczędnościowo - mieszkaniowe
  6. Program własne mieszkanie
  7. Socjalny program mieszkaniowy
  8. Pomoc w usuwaniu skutków klęsk żywiołowych i zdarzeń losowych
  9. Pomoc w spłacie kredytów spółdzielczych "starego portfela"
  10. Premie gwarancyjne dla właścicieli książeczek mieszkaniowych.
Powyższe propozycje, zastępujące dotychczasowy system ulg inwestycyjnych, są bardziej sprawiedliwe społecznie, gdyż skierowano je do grup o różnych dochodach, a szczególnie o dochodach średnich i niższych.





Dokumenty

© Departament Spraw Rodziny