Polska Federacja Stowarzyszeń Rodzin Katolickich

w obronie dobrego imienia Świętego Jana Pawła II

„On szedł w spiekocie dnia i w szarym pyle dróg, a idąc uczył kochać i przebaczać. On
z celnikami jadł, On nie znał, kto to wróg, pochylał się nad tymi, którzy płaczą”.

Gromadził wokół siebie ludzi, podnosił z upadków, uzdrawiał.  Szły za nim miliony. Nagle pojawił się tłum, który wrzeszczał: „Na krzyż z Nim!”

Skąd wziął się ten tłum? Kto przekupił Judasza? Dlaczego uczeń sprzedał Mistrza za 30 srebrników?

Te pytania wracają dziś ze zdwojoną siłą w kontekście oskarżeń rzucanych pod adresem świętego Jana Pawła II. Trzeba zatem głośno pytać dlaczego podejmuje się sąd nad świętością Wielkiego Papieża w czasie roku duszpasterskiego, który przebiega pod hasłem „Wierzę w Kościół Chrystusowy”?

Czy czasem nie dlatego, że Ojciec Święty szeroko otworzył bramy Kościoła przed ludźmi młodymi, że zatrzymał globalną rewolucję obyczajową i mówił o konieczności oddychania dwoma płucami, a więc o współpracy, a nie rywalizacji wschodu z zachodem?

Jezu, pomóż nam to zrozumieć podczas tej Drogi Krzyżowej. Wlej w serca pewność, że tak, jak z Twojej śmierci wyrosło zmartwychwstanie, tak samo podważanie świętości Jana Pawła II zaowocuje nawróceniem Polaków.

St. I. Pan Jezus skazany na śmierć.

Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste i
błogosławimy Ciebie, żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył.

Dwa tysiące lat temu, Panie, źli ludzie oskarżyli Cię o rzeczy, których nie uczyniłeś, poprowadzili przed sąd i krzyczeli pod Twoim adresem: „Ukrzyżuj Go!”, choć chwilę wcześniej pragnęli Cię zobaczyć, usłyszeć i dotknąć, choćby tylko Twojej szaty.

Dziś to samo czynią z naszym Papieżem. Posługując się dokumentami spreparowanymi przez komunistyczną Służbę Bezpieczeństwa, pragną zburzyć autorytet Jana Pawła II, zanegować Jego świętość. 

Pytamy więc z niepokojem – jak długo będzie powracał problem niezasłużonej winy? Jak długo niegodziwi ludzie, w imię partykularnych interesów, będą negować najświętsze wartości – Twoją obecność pośród nas, wartość sakramentów świętych i dzieła tych, których powołałeś do służby?

Jezu, przepraszamy Cię za tych, którzy po raz kolejny walczą z Kościołem, dzielą Polaków, czynią zamętu w głowach młodzieży poszukującej prawdy, miłości i autorytetów, chcą „odjaniepawlać” szkoły i ulice, a nawet burzyć pomniki.

Sędzio sprawiedliwy, obudź polskie sumienia. Przypomnij nam jeszcze raz, gdzie jest granica między błogosławieństwem i przekleństwem, życiem i śmiercią. Pomóż zrozumieć słowa Jana Pawła II: „Gdzie w świadomości osoby ludzkiej umiera Bóg, nieuchronnie następuje śmierć człowieka”.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————

St. II. Pan Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Kłaniamy się Tobie…

Wziąłeś, Jezu, swój krzyż, a Twoi wrogowie atrybuty zbrodni,

by móc Cię ukrzyżować. Wierzyli, że mają władzę. Nienawiść nie pozwoliła im dostrzec
w Tobie Boskiego Syna. Nie zrozumieli, że ciężar Krzyża przyjąłeś dobrowolnie, aby wypełnić wolę Ojca;  nie ze strachu przed ziemską władzą.

Twój Krzyż, Panie, to nieodłączny atrybut Ojca Świętego Jana Pawła II. Adorował go
z wielkim szacunkiem, a w chwilach fizycznej niemocy tulił się do niego. Tobie, Ukrzyżowanemu, powierzał wszystkie trudne sprawy, bo wiedział, że „Bez Boga Krzyż nas przygniata, z Bogiem daje nam odkupienie i zbawienie”.

Baranku, prowadzony na rzeź, pozwól i nam przylgnąć dziś do Twego krzyża i dziękować za odkupieńczą kalwaryjską drogę. Jest ona darem dla wszystkich, także dla szydzących
z Ciebie, z Kościoła i z Papieża.

Przepraszamy Cię, Panie, za złe intencje rodaków, za każdy akt ich słownej i psychicznej agresji.

Prosimy, uczyń nas głosicielami Ewangelii i świadkami dzieł Świętego Pielgrzyma, by wrogowie, patrząc na nas, zawstydzili się swego grzechu.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————

St. III. Pan Jezus upada pod krzyżem

Kłaniamy się Tobie…

Zły nienawidzi prawdy. Posługuje się oszczerstwami, przekleństwami i drwiną.  Blask prawdy, którą Ty Panie ukazujesz, jaśnieje zawsze, a najintensywniej w chwilach duchowej ciemności. Dostrzegamy ją także w Twoim upadku. Upadasz przecież i powstajesz. Podnosisz przy tym słabych i grzesznych.

Prosimy, wskaż ramię krzyża fałszywym oskarżycielom, którzy dokumenty spreparowane przez wrogów Kościoła interpretują jako fakty. Porusz ich umysły, by zrozumieli, że deprecjonując zasługi polskiego Papieża, przemierzającego świat z krzyżem w ręku, czynią zamach także na polską tożsamość i nasze narodowe wartości.

Zbawicielu, powstający z pierwszego upadku, doprowadź nas do prawdy o kardynalskiej
i papieskiej aktywności Karola Wojtyły. Pomóż dotrzeć do rzetelnych źródeł.

Ufamy, że w sprawiedliwej walce dobra ze złem i prawości z bezprawiem wsparciem będzie nam święty Papież. On nas zapewniał: „W walce z grzechem nie jesteście sami: tylu takich jak wy walczy i dzięki łasce Bożej zwycięża!” 

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. IV. Pan Jezus spotyka Matkę Bolesną

Kłaniamy się Tobie… 

Cierpiałeś Panie za nasze grzechy, ale także z tego powodu, że nie mogłeś uchronić własnej Matki przed cierpieniem. Od chwili Zwiastowania ono w Niej narastało i dojrzewało, by wytrysnąć strumieniem bólu na kalwaryjskiej drodze. Maryja się jednak nie skarżyła. Choć ból przenikał Jej serce, czuła się szczęśliwa. Była przy Tobie, a Ty byłeś z Nią.

Ufamy, że macierzyńskie cierpienie Maryi, połączone z Misterium Twojego Krzyża, było wyrazem niezachwianej wiary w to, że wszystko, co przygotował Bóg, ma sens. Dlatego przeżywała je z godnością.

Umiłowany Boży Synu, naucz nas tak mocno wierzyć i tak bezgranicznie ufać Bogu. Spraw, byśmy spoglądając z miłością na milczącą pod krzyżem Maryję i pogrążonego w milczeniu przed Tobą Jana Pawła II nie zwątpili, że „Ziemskie cierpienie, kiedy zostaje przyjęte
w miłości, upodabnia się do gorzkiej pestki zawierającej ziarno nowego życia, skarb boskiej chwały, którą człowiek otrzyma w wieczności”.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————-

St. V. Szymon z Cyreny pomaga Jezusowi dźwigać krzyż

Kłaniamy się Tobie…

Można się dziwić, że Bóg uczynił Cyrenejczyka pomocnikiem własnego Syna, a skruszony łotr otrzymał niebo. Można przyjąć misterium Męki jako dar lub łaskę. Można też zanegować obecność Boga w ludzkiej doczesności. Można, gdyż człowiek jest istotą wolną. Jest jednak też istotą rozumną, która musi podjąć refleksję nad własną wolnością i jej konsekwencjami. Powinna też podjąć refleksję nad nauczaniem Papieża – Polaka, który przypominał, że „Człowiek może powiedzieć Bogu: NIE. Może powiedzieć Chrystusowi: NIE. Ale „czy wolno? I w imię czego wolno ?”.

Podążając za tą myślą, pytamy dziś o granice wolności w burzeniu autorytetu kardynała Wojtyły i Biskupa Rzymu –Sternika Łodzi Piotrowej, przewodnika na drogach wiary
i moralności, Obrońcy życia, rodzin i uciśnionych narodów. Pytamy o prawdziwe intencje Polaków, którzy oskarżają największego ambasadora polskich spraw w świecie.

Pytamy i prosimy: Jezu, przywróć światu pierwotną harmonię. Naucz nas odróżniać prawdę od kłamstwa i cnotę od grzechu. Uchroń świat przed moralnym upadkiem.

Pozwól, byśmy jak Cyrenejczyk, przy spotkaniu z Tobą rozpoznali Twoją boską moc i stali się apostołami Dobrej Nowiny.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. VI. Święta Weronika ociera twarz Pana Jezusa

Kłaniamy się Tobie…

Imponuje nam odwaga św. Weroniki i wzrusza Twój gest, Jezu. Wierzymy, że Boskie Oblicze, pozostawione na chuście św. Weroniki nie jest tylko nagrodą za współczucie okazane Skazańcowi. To znak odwzajemnionej miłości i drogowskaz, jak budować relacje człowieka z Bogiem.

Dziękujemy Ci, Panie, za ten akt miłości. I dziękujemy za gest przebaczenia ofiarowany przez Jana Pawła II zamachowcy -Ali Agcy. Tak właśnie objawia się miłość. O takiej miłości mówił Papież do młodych: „Chrystus pyta każdego i każdą z Was: „Czy miłujesz…?” (…) „Czy miłujesz Mnie…?” (…) „Czy miłujesz Mnie bardziej…?”. Na nią wskazywał
i podpowiadał, gdzie jej szukać: Wejdź w głębię swego młodego serca. Tam znajdziesz odpowiedź. Miłość jest w Tobie.”

Prosimy, Panie, zaszczep taką miłość w sercu każdego rodzica, nauczyciela, katechety, lekarza, kapłana i dziennikarza. Pomóż nam ją rozpoznać,  rozpalić, obudzić a może i ocalić. Podpowiedz, jak trafić do serc młodzieży, by miała odwagę przyznać się do Ciebie, by nie uległa modzie na apostazję i rezygnację z katechezy? Powiedz, jak powstrzymać ataki na chrześcijan?

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. VII. Pan Jezus po raz drugi upada pod krzyżem.

Kłaniamy się Tobie…

Twoja miłość, Jezu, jest zwycięska tak samo, jak ten drugi upadek, bo Ty kochasz naprawdę. Nasze labilne miłości są jedynie imitacją prawdziwych uczuć i relacji. Często się ich wstydzimy, często je porzucamy.

„Miłość mi wszystko wyjaśniła/Miłość wszystko rozwiązała/

Dlatego uwielbiam tę miłość/Gdziekolwiek by przebywała” pisał Karol Wojtyła.

Takiej miłości i my pragniemy. Za taką miłością tęsknimy.

Taką miłość dostrzegamy w Tobie. Prawdziwą. Wierną.  Odpowiedzialną.

Miłości przedwieczna, uwolnij nas od pożądliwości ciała. Ostudź zmysłowość osób żyjących w celibacie, by nie tonęli w grzechach nieczystości. Tych, którzy stali się źródłem cierpień
i zgorszeniem dla członków Kościoła uzdolnij do zadośćuczynienia i pokuty. Okaż swą delikatność wszystkim ofiarom homoseksualizmu i pedofilii. Naucz nas odróżniać miłość od namiętności i pożądania.  

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. VIII. Pan Jezus spotyka płaczące niewiasty.

Kłaniamy się Tobie… 

Dziękujemy Ci Jezu, za przypomnienie, że Ty nie potrzebujesz litości. Ty czekasz na skruchę matek zaniedbujących dzieci, na nawrócenie dziewcząt i chłopców odartych ze skromności, na przemianę wszystkich, którzy gorszą młodzież kłamstwami, a polski język zaśmiecają wulgaryzmami.

Dziękujemy za pouczenie i przepraszamy za brak refleksji nad życiem. Za chore ambicje, wygórowane potrzeby, duchowe lenistwo i tradycyjną pobożność. 

Prosimy, spójrz na nas, jak Ojciec na marnotrawnego syna. Pozwól złożyć u stóp Krzyża wszystko to, co nas od Ciebie oddziela, byśmy mogli podjąć pracę nad sobą i zbudować nowe relacje z innymi; byśmy byli Twoimi uczniami a jednocześnie wychowawcami dla samych siebie i własnych dzieci.

Kieruj, Panie naszym życiem, by proces naszej przemiany przyniósł chwałę Tobie i odnowił pamięć o Janie Pawle II, który nam przypominał, że „Człowiek nie może być tylko wychowywany. Musi wychowywać samego siebie, być dla siebie wychowawcą.”

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. IX. Pan Jezus upada po raz trzeci

Kłaniamy się Tobie…

Trzeci upadek i trzecie powstanie jest jak potrójne pytanie skierowane kiedyś do św. Piotra, a dziś do każdego z nas: czy ty mnie miłujesz?

Chciałbym odpowiedzieć: Tak Panie, Ty wiesz, że Cię kocham, ale głos grzęźnie mi
w gardle. Nie wiem czy naprawdę miłuję, bo gdy słyszę przestrogę Papieża” Nie popadajcie w przeciętność, nie ulegajcie dyktatom zmieniającej się mody, która narzuca styl życia niezgodny z chrześcijańskimi ideałami, nie pozwólcie się mamić złudzeniom konsumpcjonizmu” coś we mnie się buntuje.

Pragnę Cię kochać, ale nie jestem gotowy na wszystko. Ufam, ale nie mam odwagi powierzyć Ci całego siebie. Czuję lęk przed Tobą i przed sobą. Zastanawiam się, ociągam, powątpiewam. Chyba za bardzo przywiązałem się do świata. Chyba za mało kocham Ciebie. 

Ale proszę Cię, Jezu, wzmocnij mnie. Wesprzyj mnie swoją miłością. Daj odwagę pójść pod prąd, ku wieczności, nie raniąc przy tym tych, z którymi dzielę doczesność.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. X. Pan Jezus z szat obnażony

Kłaniamy się Tobie…

Znieważono Cię Panie, byś w oczach świata poniósł klęskę. Zapomniano, że Ty zawitałeś do tego świata tylko na chwilę, by ten świat oczyścić, przemienić i odkupić. Przyjąłeś poniżenie ze względu na naszą grzeszność, choć dobrze wiedziałeś, że świat nie lubi przegranych, że ceni ludzi sukcesu, że fascynuje się karierą – najlepiej szybką i spektakularną.

Tego pewnie oczekiwały media, które wyemitowały program szkalujący polskiego Papieża.  Najpierw odzierały nas z tajemnic w programach typu talk-show. Potem w filmach oswajały
z nagością, relatywizowały kodeks moralny i wartości religijne. W końcu zaczęły podważać wiarygodność Jana Pawła II.

Zbawicielu, ogołocony ze wszystkiego jako Człowiek, a pozostający nietykalny w swoim Bóstwie, bądź dla nas światłem i tarczą. Wspieraj nas w obronie Kościoła, który sam ustanowiłeś i w którym działasz, mimo naszej grzeszności.

Wzmocnij w nas pewność że tak, jak obroniła się Twoja Boskość, obroni się świętość Tego, który z Twojej woli został Piotrem naszych czasów. On całym życiem głosił Ciebie. Miłował nieprzyjaciół i przebaczał prześladowcom. On powtarzał Twojej Matce „Totus Tuus” a nam przypominał, że „Prawda moralna jest obiektywna, a prawidłowo ukształtowane sumienie potrafi ją rozpoznać”.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. XI. Pan Jezus do krzyża przybity

Kłaniamy się Tobie…

Przybili Cię, Jezu, do krzyża, ponieważ taka była wola Ojca, a Ty, choć po ludzku zostałeś pokonany, nie utraciłeś niczego z królewskiej mocy. Otworzyłeś szeroko ramiona i drzwi raju przed skruszonymi. Przebaczyłeś łotrowi i nawróciłeś setnika. Nikogo nie odrzuciłeś. Wszystkim wybaczyłeś. Całą ludzkość oddałeś pod opiekę Matki.

Dziękujemy Ci Jezu za dar Twojej Matki i naszej Królowej, za pontyfikat Jana Pawła II
i każdy Jego pocałunek złożony na polskiej ziemi. Za głośne wołanie w czasie komunistycznego zniewolenia o Ducha Odnowiciela. Za rozpalanie iskry miłosierdzia
i duszpasterskie  przypominanie: „Kościół należy do was, więcej – wy jesteście Kościołem!

Prosimy, błogosław z wysokości krzyża całemu Kościołowi powszechnemu. Wspomóż go
w procesie oczyszczania z błędów i naprawiania win, by się odnowił, umocnił i rozkwitł na nowo.

Skrusz serca trwających w uporze i powstrzymaj tych, którzy wyrywają Boga z ludzkich serc.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. XII. Pan Jezus na krzyżu umiera.

Kłaniamy się Tobie…

Złożyłeś, Panie ,najdoskonalszą Ofiarę. Ofiarę z samego siebie. Obmyłeś nasze ciała
w strumieniach zbawczej wody, a w przelanej za nas Krwi wybieliłeś nasze grzechy. Odchodząc do Ojca wyszeptałeś słowa zawierzenia: „W ręce Twoje powierzam ducha Mojego”.

Bądź uwielbiony, Jezu, za Ogrójec i Golgotę, za daninę potu i zbawczej Krwi. Bądź uwielbiony za miłość, która dała się ukrzyżować, by mógł nastać poranek zmartwychwstania.

Ty, Panie, przekraczałeś bramę śmierci ze spokojem. Wracałeś do domu Ojca po godnym wypełnieniu Jego woli. W nas jest wciąż wiele niedostatków. Trwa więc niepokój przed przejściem ze śmierci do życia. 

Pomóż nam, Panie, pokonać ten lęk. Powtórz jeszcze raz, że nie jesteśmy sierotami, że jest pośród nas Duch Pocieszyciel. On ma moc

otworzyć nasze umysły na prawdę o zmartwychwstaniu i wypełnić  uszy wezwaniem Sternika Łodzi Piotrowej: „Podnieście głowy. Nie lękajcie się patrzeć w wieczność. Tam czeka Ojciec, Bóg, który jest miłością”.

Odkupicielu świata, dotknij nas w godzinę naszej śmierci powiewem ciszy, by rzeka miłości płynąca z Twego krzyża oczyściła nasze dusze, a serca otuliła łaską miłosierdzia.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————-

St. XIII. Pan Jezus zdjęty z krzyża

Kłaniamy się Tobie…

Spocząłeś, Panie, w ramionach ziemskiej Matki. Połączyłeś w ten sposób niebo z ziemią, dwie rzeczywistości, do których należałeś, na których wycisnąłeś piętno swego istnienia.

My jeszcze piszemy nasze historie. Czekamy na czas, gdy przyjdzie zdać egzamin z życia. Bez poprawek i powtórzeń. Bez ściąg i podpowiedzi.

Jak nas wtedy rozliczysz, Panie, z braku dostatecznej miłości do bliskich, do Maryi, do Kościoła i jego pasterzy? Czy rozgrzeszysz z braku gorliwości w praktykowaniu wiary,
w korzystaniu z sakramentów? Jak ocenisz dezercję przed odpowiedzialnością za popełnione błędy i milczenie wobec oszczerstw rzucanych pod adresem Głowy Kościoła?

Patrzymy, Jezu, ze łzami na Twe ciało, spoczywające w ramionach ukochanej Matki
i skruszeni wołamy: zmiłuj się nad nami. Prosimy też: ofiaruj nam czas, byśmy wrócili pod skrzydła Niepokalanej i razem z Nią wsłuchali się w słowa Jej czciciela a Twojego wiernego Sługi – Biskupa Rzymu i naszego rodaka :

 „Odkryj głębię własnego ducha. (…). Nie bój się! (…) jest przy tobie Chrystus”.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

—————————————————————————————————————–

St. XIV. Pan Jezus do grobu złożony

Kłaniamy się Tobie…

Bądź uwielbiony, Panie Jezu za to, że pokonawszy śmierć, przeszedłeś do życia, że wróciłeś w blasku chwały, by trwać i działać pośród swego ludu.

Prosimy, wyprowadź z mroków ciemności tych, którzy doświadczają pustki w świecie bez Boga. Rozpal lampy nadziei dla cierpiących, wątpiących, opuszczonych i zagubionych. Zanurz w źródle miłosierdzia skruszonych w sercu, a dusze oziębłe ogrzej płomieniem nowej wiary.

Wzmocnij nas wszystkich nadzieją, bo „Nadzieja zawiera w sobie światło mocniejsze od ciemności, jakie panują w naszych sercach”. (JP II)

Naucz dziękować za miłość, by wielkopostna skrucha  przemieniła się w Dniu Zmartwychwstania we łzy radości, a pieśń uwielbienia za Misterium Paschalne wypełniła cały Kościół powszechny.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

Modlitwa końcowa:

„Podnieś nas Jezu i prowadź do Ojca/ Zanurz nas w wodzie Jego miłosierdzia”.

Niech dar Bożego miłosierdzia stanie się zaczynem dojrzewającej wiary i przebaczającej miłości we wszystkich polskich rodzinach, parafiach i w całej ojczyźnie. Niech spocznie na nas błogosławieństwo Odkupiciela, ucichną spory o prymat władzy i świętość Papieża,
a wielkanocny poranek odsłoni prawdę o Zbawicielu świata, którego od 17 lat adoruje twarzą w twarz wierny Syn polskiego narodu – święty Jan Paweł II.

Niech Papież błogosławi nam z Domu Ojca.

Płock, 2023; Opracowała Regina Ziarko-Podlaska

1. W dniach 13-15 stycznia 2023 r. w Domu Rekolekcyjnym Konferencji Episkopatu Polski (KEP) „KSIĘŻOWKA” w Zakopanem obradowała Rada Prezesów Polskiej Federacji SRK, z udziałem delegatów 12 diecezjalnych SRK oraz zaproszonych gości: JE Ks. Bpa Grzegorza Kaszaka – ordynariusza Diecezji Sosnowieckiej – członka Komisji ds. Rodziny KEP,  Ks. Prof. Waldemara Chrostowskiego – wybitnego biblisty i teologa, laureata nagrody im. J. Ratzingera w 2014 r. (tzw. Nobel teologiczny), Tomasza Pituchy – Pełnomocnika Ministra Edukacji i Nauki ds. Rodziny a także kilku diecezjalnych Asystentów kościelnych SRK. Obradom przewodniczył prezes PFSRK Kazimierz Kapera.

2. Zarząd złożył sprawozdanie merytoryczne i finansowe z działalności w 2022 r. Wśród istotnych działań należy odnotować owocne spotkanie Zarządu i Rady Prezesów w Płocku, które odbyło się w dniach 3-5 czerwca w Domu Pielgrzyma Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w połączeniu z konferencją naukową nt. Dziedzictwa społecznego bł. Stefana Kard. Wyszyńskiego, współorganizowaną przez Wydział Studiów n/Rodziną UKSW oraz Wydział Badań Historycznych IPN w Warszawie. Omówiono także sprawy dotyczące działań SRK w kontekście aktualnej sytuacji społeczno-politycznej, obrony wartości chrześcijańskich w przestrzeni publicznej oraz zapowiedzi przez Ministerstwo Edukacji i Nauki utworzenia narodowego programu edukacyjno-wychowawczego, w tym wprowadzenia do szkół nowych przedmiotów, a także współpracy Federacji w tych działaniach. W odniesieniu do ww. sprawozdań
i bieżących zadań Federacji, JE Ks. Bp Grzegorz Kaszak zachęcił do dalszych działań na rzecz obrony ww. wartości i udziału w życiu publicznym, ze wskazaniem sposobów pozyskiwania środków finansowych na te cele oraz zwrócił uwagę na niektóre aspekty działania państwowej komisji ds. pedofilii, której skuteczność bywa często ograniczona wskutek braku pełni uprawnień formalno-prawnych.

3. Celem przybliżenia nauczania Stolicy Apostolskiej oraz oceny jej wierności, Ks. Prof. W. Chrostowskiwygłosił referat nt. Wierność nauczaniu Jana Pawła II i Benedykta XVI. W części I podjął próbę  podsumowania wspólnego pontyfikatu obu papieży, który dopełnił się dopiero z odejściem Benedykta XVI, wydając dla świata owoce wiary i odwagi w jej wyznawaniu oraz świadectwo miłości Boga do ludzi. Poprzez przypomnienie haseł papieskich pielgrzymek Jana Pawła II do Ojczyzny, Ks. Prof. wskazał na ich nieprzypadkową kolejność programową, która na niemal 27 lat wyznaczyła konsekwentną drogę do moralnej i religijnej odnowy Kościoła i Narodu, w tym poprzez: błaganie Jana Pawła II o odnowienie oblicza tej ziemi (1979 r.); przypomnienie, że Chrystus do końca nas umiłował (1987 r.); odwołanie się do Dekalogu (1991 r.); wołanie i niepokój o potrzebę ładu moralnego i ludzi sumienia w obliczu tendencji do programowej laicyzacji, ataków na Kościół i ośmieszania wiary (1995 r.); pouczenie parlamentarzystów, że nie ma solidarności bez miłości (1999 r.). Nauka ta była kontynuowana przez Benedykta XVI, który błagał Polaków, aby trwali mocni w wierze i nie dali się zwieść, potwierdził jednoznacznie że jedyną drogą zbawienia jest Jezus Chrystus oraz dał świadectwo, że wierzy w Kościół Chrystusowy. W części II referatu Prelegent skupił się na analizie niebezpieczeństwa horyzontalizacji Kościoła w wymiarze doczesnym. Za Benedyktem XVI wskazał m.in. na konieczność podniesienia poziomu katechizacji dzieci i młodzieży. Podkreślił też potrzebę odnowienia chrześcijańskiego oblicza Europy, przytaczając pisemne świadectwo Benedykta XVI, że Jedyną drogą zbawienia jest Jezus Chrystus, a wiara musi wyrażać się nie tylko poprzez mówienie o niej, ale też rozmowę z Bogiem i słuchanie Go. Należy przy tym pamiętać, np. poprzez pryzmat pandemii Covid-19, że autorytet Państwa nie może górować nad autorytetem Kościoła, który musiał wówczas na podstawie rozporządzeń rządowych zamykać wiernym drzwi do świątyń.Ks. Prof. przestrzegał, że należy unikać antyświadectwa, wg którego szerzy się często diabelski model katolików wierzących, ale niepraktykujących, lecz głosić biblijną naukęo fundamentach wiary (hebr. amunne), czyli zawierzenie Bogu podczas przejścia przez ciemną dolinę życia.  Nie można jednocześnie ulegać wpływom nauczania tzw. judaizmu rabinistycznego, który odrzucał Krzyż jako symbol zbawienia
i stanowił wątpliwe oświetlenie dziejów człowieka, przy czym wiara w Jezusa potrzebuje przecież rozumu i ciągłego zawierzania Mu. Ks. Prof. podsumował, że Kościół Chrystusowy jest jeden i poza nim nie ma zbawienia, a w obliczu procesu odnowy Europy należy walczyć o jego dar nadziei, aby nie popadać
w beznadziejność, w ramach której Europejczycy mieliby nie tylko za co żyć, lecz także po co żyć, dostępując sensu życia poprzez wiarę.

4. W sobotę 14 stycznia br. uczestnicy wzięli udział we Mszy Świętej pod przewodnictwem JE Ks. Bp Grzegorza Kaszaka, który w homilii poruszył zagadnienia związane z postawą apostolstwa na rzecz rodziny, uczestnictwie w życiu religijnym i państwowym. Na zakończenie liturgii sekretarz generalny Federacji Edward Odojewski przekazał w imieniu Zarządu życzenia noworoczne dla wszystkich SRK, wskazując m.in. na Blask Prawdy o Objawieniu Pańskim (Veritatis Splendor), potrzebę uwzględniania nauki Kościoła w codziennym życiu (In omnibus Christus), w odniesieniu do nauczania Jana Pawła II
i Benedykta XVI, abyśmy nie lękali się i trwali mocno w wierze oraz nie dali się zwieść, a poszukiwanie Prawdy było ważniejsze niż kpiny pozornie inteligentnego świata,  a wszystkie  rodziny polskie żyły wielką tajemnicą wiary. Spotkanie zakończyło wieczorne wspólne kolędowanie.

5. W niedzielę 15 stycznia br. odbyło się spotkanie z Tomaszem Pituchą – Pełnomocnikiem MEiN ds. Rodziny, wicedyrektorem Ośrodka Rozwoju Edukacji. Pan Pełnomocnik poinformował o utworzeniu Działu Nauki o Rodzinie w ramach polskiego systemu szkolnictwa oraz działaniach na rzecz wychowania młodego pokolenia. Zaprezentował w tym celu jeden z numerów wydawnictwa MEiN pn. Wychowujmy – dwumiesięcznika dla dorosłych, które podejmuje temat propagowania fachowej wiedzy o metodach
i procesach wychowawczych oraz ich planowania – tym razem o wychowaniu poprzez promocję czytania. Poinformował o utworzeniu Centrum Aktywizacji Seniorów, któregocelem jest wpływanie na wychowanie wnuków oraz uruchomieniu programu Vektory życia, skierowanego m.in. do organizacji pozarządowych, celem ich wsparcia w działaniach wychowawczych. Podkreślił, że ww. inicjatywy mają służyć polskiemu modelowi polityki rodzinno-wychowawczej, do której wspieraniazachęcił Federację.

 Edward Odojewski – Sekretarz Generalny PFSRK

Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Diecezji Płockiej

          Niedawno Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Diecezji Płockiej obchodziło jubileusz 30-lecia założenia. Jest to okazja do wspomnień o pierwszych krokach w kierunku powołania Stowarzyszenia oraz utworzenia Polskiej Federacji SRK. Pomysł związany z powołaniem do życia Stowarzyszenia Rodzin Katolickich zrodził się w Referacie Duszpasterstwa Rodzin Kurii Diecezjalnej Płockiej kierowanym wówczas przez Diecezjalnego Duszpasterza Rodzin ks. Marka Smogorzewskiego. W Referacie zatrudnione było również małżeństwo Grażyny i Kazimierza Cieślików w charakterze diecezjalnych doradców życia rodzinnego. Jednym z pierwszych kroków ku realizacji pomysłu był wyjazd Krajowego Duszpasterza Rodzin ks. Kazimierza Kurka, ks. Marka Smogorzewskiego oraz pani Grażyny Cieślik na rodzinne seminarium do Austrii. Stamtąd delegacja przywiozła tamtejszy statut Stowarzyszenia Rodzin Katolickich. W gronie zaprzyjaźnionych osób rozpoczęliśmy prace nad jego adaptacją do polskich warunków.

          Pierwszego lipca 1989 r. w domu ks. biskupa ordynariusza Zygmunta Kamińskiego odbył się pierwszy zjazd przedstawicieli duszpasterstwa rodzin      z poszczególnych dekanatów. W czasie zjazdu wybrano zespół organizacyjny ds. opracowania projektu statutu Stowarzyszenia. Cztery miesiące później, dokładnie 14 listopada 1989 r. sąd wojewódzki w Płocku zarejestrował pierwsze w kraju Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Diecezji Płockiej.

          Natychmiast po rejestracji zaczęliśmy tworzyć struktury Stowarzyszenia w terenie. Według założeń stowarzyszenie parafialne musiało liczyć, co najmniej osiem osób. Wśród zarejestrowanych kół znalazły się takie, których liczebność przekraczała pięćdziesiąt osób. Koła posiadały swój zarząd. Składał się on przynajmniej z sześciu osób; prezesa, wiceprezesa ds. organizacyjnych, wiceprezesa ds. programowych, sekretarza, skarbnika i rzecznika informacji. Koła wchodziły w skład zarządów dekanalnych a zarządy dekanalne w skład Zarządu Głównego. Obok Zarządu Głównego funkcjonowała Głowna Komisja Rewizyjna i Komisja Pojednawczo – Dyscyplinarna. Po roku pracy nasza organizacja liczyła już ponad 1000 członków. Zadowoleni z odniesionego sukcesu, w porozumieniu z Krajowym Duszpasterzem Rodzin ks. Kazimierzem Kurkiem, zaczęliśmy przenosić nasze doświadczenia na inne diecezje. Już niedługo, bo 20 kwietnia 1991r. powstało drugie, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, tym razem w Diecezji Katowickiej. Na jego czele prawie od samego początku stoi Adam Wierzbicki.

          W roku 1992 rozpoczęliśmy przygotowania do Międzynarodowego Roku Rodziny, który obchodziliśmy dwa lata później. Istotnym wydarzeniem w tym czasie była zorganizowana przez Międzynarodową Unię Organizacji Rodzinnych sesja „Prawa stanowione rodzin”. Jeden dzień sesji, pod patronatem Płockiego Stowarzyszenia, odbywał się w Płocku. Do stolicy Mazowsza przybyło wtedy 13 delegacji zagranicznych. Następnego dnia byliśmy na audiencji u Prymasa Józefa Glempa.

          Podejmowane przez nas przedsięwzięcia pomagały nam w docieraniu do władz rządowych i pozytywnym załatwianiu naszych wewnętrznych potrzeb. Na przełomie roku 1992-93 odbyliśmy wizyty w ministerstwie –  u p. minister Lubery i u p. ministra Woźniaka.  21 lutego do nadwiślańskiego Grodu przybył sam wicepremier Henryk Goryszewski.  

          W latach 1992-93 dużo czasu poświęcaliśmy też wyjazdom do innych diecezji i tworzeniu w nich nowych stowarzyszeń. Wkrótce do grona SRK dołączyła diecezja częstochowska na czele z prezesem Stanisławem Kozubkiem i Stowarzyszenie Diecezji Sandomierskiej z prezesem Jurandem Lubasem. Pod koniec 1992r. powstało Stowarzyszenie Diecezjalne w Łomży na czele z prezesem Edwardem Odojewskim. 4 grudnia 1992r. wyruszyliśmy do diecezji legnickiej, następnie zakładaliśmy Stowarzyszenie w Diecezji Tarnowskiej         a w marcu w diecezji Łowickiej, którym najpierw kierował Stanisław Dziekoński a potem prezesem została dr Ewa Mańkowska i do tej pory pełni tę funkcję.

          Z informacjami na temat rozwoju stowarzyszeń docieraliśmy do prasy       i telewizji. Braliśmy udział w krajowych konferencjach poświęconych rodzinie   i obronie życia. 17 marca 1993r. uczestniczyliśmy w zjeździe rodzinnym w Paryżu. Rok 1993 owocował również ważnymi dla nas wydarzeniami krajowymi. 30 marca 1993r. w Płocku, dzięki inicjatywie radnych z SRK, powstała pierwsza w kraju Samorządowa Komisja do spraw Rodziny przy Radzie Miasta Płocka a trzy miesiące później – 8 czerwca 1993r. Rada ds. Rodziny przy Wojewodzie Płockim, również pierwsza w kraju.

          Dobre owoce rodziły kolejne pożyteczne inicjatywy, które dały początek Federacji. W dniu 22 maja 1993r. uczestnicy zorganizowanej przez SRKDP w Płocku, w Domu Technika, Międzynarodowej Konferencji Rodzinnej podjęli decyzję o powołaniu krajowej organizacji skupiającej funkcjonujące już Stowarzyszenia Rodzin Katolickich. Powołano wstępny zespół roboczy do opracowania statutu i zarejestrowania federacji. Na czele zespołu stanęli między innymi: Kazimierz Kapera, Kazimierz Cieślik, Maria Smereczyńska i mec. Henryk Zdzienicki. Istotne spotkanie powyższego Zespołu odbyło się 12 czerwca 1993 r. w Sekretariacie Episkopatu Polski. Atmosfera spotkania pomogła Zespołowi zintensyfikować prace organizacyjne.

          Płockie Stowarzyszenie również nie próżnowało. 19 czerwca zorganizowało nad jeziorem w Łącku imponujący festyn rodzinny, w którym uczestniczyło ponad 1000 osób, a 29 sierpnia tegoż roku pierwsze dożynki diecezjalne, na które przyniesiono ponad 50 wieńców. Wraz z początkiem roku szkolnego, 10 września 1993r, Stowarzyszenie uruchomiło cykliczną audycję rodzinną w Katolickim Radiu Płock, również pierwszej katolickiej rozgłośni      w Polsce.

          8 listopada 1993r. Sąd Wojewódzki w Płocku zarejestrował Polską Federację Stowarzyszeń Rodzin Katolickich pod adresem: Płock, ul. Wieczorka nr 7. Do Federacji przystąpiły stowarzyszenia z następujących diecezji: Archidiecezja Białostocka, Archidiecezja Częstochowska, Diecezja Drohiczyńska, Archidiecezja Gdańska, Diecezja Gorzowska, Diecezja Kaliska, Diecezja Katowicka, Diecezja Kielecka, Archidiecezja Krakowska, Archidiecezja Lubelska, Diecezja Łomżyńska, Diecezja Łódzka, Diecezja Pelplińska, Diecezja Płocka, Diecezja Szczecińsko-Kamieńska, Diecezja Tarnowska, Diecezja Toruńska, Liga Małżeństwo-Małżeństwu, Stowarzyszenie Nazaret, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich w Koszalinie, SRK w Kcyni.  Następnego dnia, a więc 9 listopada przedstawicieli Federacji przyjął na  audiencji Prymas Józef Glemp.

Czas tworzenia Federacji to czas wspólnych zmagań, wysiłków i współpracy wielu osób. Warto je odnotować i zachować w serdecznej pamięci.  

Do znaczących osób Federacji należą lub należeli; Tomasz Bogucki, Piotr Bosiacki, Grzegorz Buszko, Danuta Chojnacka, Zbigniew Cichoń, Grażyna Cieślik, Kazimierz Cieślik, Stanisław Dziekoński, Waldemar Furmanek, Henryk Góra, Sławomir Kahl, Kazimierz Kapera, Elżbieta Kaufman-Suszko, Stanisław Klimek, Wojciech Kowalczyk, Anna Kozera, Stanisław Kozubek, Lechowicz Maria, Tadeusz Lewandowski, Ewa Mańkowska, Józef Mielczarek, Henryk Mikołajczyk, Stefan Mikuła, Janusz Modrzejewski, Edward Odojewski, Urszula Pilarska, Krzysztof Rumieniecki, Zofia Świerczewska, Marek Skrzypiński, Maria Smereczyńska, Anna Sobecka, Grażyna Sołtyk, Piotr Stanke, Witold Stępniewski, Mirosław Swoszowski, Kazimierz Tabor, Beata Waluś, Adam Wierzbicki, Henryk Zdzienicki, Witold Żukowski, Izydor Strus.

Pierwsze zebranie wyborcze odbyło się 27 listopada 1993r w Chylicach k. Warszawy. Wówczas został wybrany zarząd Federacji. Funkcję prezydenta objął Kazimierz Kapera. Sekretarzem Generalnym został Kazimierz Cieślik, rzecznikiem informacji Maria Smereczyńska, Poza tym do zarządu weszli Stefan Mikuła – wiceprezes ds. organizacyjnych, Henryk Zdzienicki – wiceprezes ds. programowych i  Adam Wierzbicki – skarbnik. Warto w tym miejscu dodać, że Polska Federacja Stowarzyszeń Rodzin Katolickich, zarejestrowana w płockim sądzie właśnie w Płocku przez dwa lata miała swą siedzibę a biuro Federacji prowadziła Anna Kozera.

          Program Federacji ustalono podczas zebrania Zarządu Federacji w dniu 15 grudnia 1993r.  Natomiast w Sulejówku w dniach 16 – 17 stycznia 1994 r. odbyła się Rada Prezesów. W całości była poświęcona organizacji Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rodzin Katolickich. Wśród wiodących tematów należy wymienić: opracowanie wzorcowego STATUTU i udostępnienie go wszystkim stowarzyszeniom. Ogłoszenie konkursu na pieczęć okrągłą, opracowanie logo Federacji oraz promocje parafialne Karty Praw Rodziny.

          9 marca 1994r. miało miejsce spotkanie z przedstawicielami Międzynarodowego Kongresu Rodzinnego. Uszczegółowiono wówczas wyjazd na konferencję rodzinną do Paryża. Kazimierz Cieślik uzyskał wtedy od biskupa Kondrusiewicza upoważnienie do reprezentowania na Kongresie katolickich rodzin z Białorusi. Wyjazd do Paryża nastąpił 18 marca 1994 r.

          Kolejne posiedzenie zarządu Federacji odbyło się w Płocku 15 kwietnia 1994 roku. Grażyna i Kazimierz Cieślikowie propagowali w tym czasie ideę SRK w I programie telewizji polskiej a następnie prowadzili prelekcję o tematyce rodzinnej w Bielsku Białej.

          Nie ustawała też współpraca z innymi diecezjami i pomoc w organizacji kolejnych struktur rodzinnych. Owocnym okazał się np. wyjazd członka zarządu Czesława Sikorskiego 23 kwietnia 1994r. do diecezji legnickiej połączony z organizacją stowarzyszenia w diecezji.  Budująca była życzliwość biskupa Rybaka, a później serdeczność, której doświadczyliśmy w diecezji sandomierskiej i łowickiej. O bliskości i wzajemnej współpracy świadczą też przyjazdy członków innych Stowarzyszeń do naszej diecezji. 27 sierpnia 1994r. gościli u nas przedstawiciele diecezji sandomierskiej, 20 października delegacja z Białegostoku, a 18 stycznia 1995r. z Zamościa.  My odwiedziliśmy 30 listopada Leszno a 3 grudnia Łowicz.

          Kolejne miesiące otwierały nowe perspektywy –  24 września 1994r. na Jasnej Górze podczas  Rady Prezesów i 4 marca 1995r. w Warszawie w trakcie organizowanego przez Solidarność i Federację dużego Kongresu Rodzinnego.

          Wkrótce nastąpiły zmiany. Federacja otworzyła nowy rozdział. W czasie posiedzenia Rady Prezesów w Konstancinie, w dniu 11 marca 1995 r. zapadła decyzja o przeniesieniu siedziby Federacji SRK do Warszawy. Skończył się dwuletni okres rozwoju Federacji w Płocku, ale nie zamknęła się przestrzeń dla wspólnych działań. Po dwóch latach od tego momentu, a więc w roku 1997  Prezes SRK DP – Kazimierz Cieślik  objął funkcję wiceprezesa Federacji. Wejście w nową przestrzeń aktywności poszerzyło krąg zainteresowań i możliwości nie tylko Prezesa ale także Stowarzyszenia.

                                       Opracowali:      Regina Ziarko-Podlaska

                                                                     Kazimierz Cieślik

Szanowni Państwo!

Dzięki uprzejmości Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Diecezji Płockiej i osobistemu zaangażowaniu Prezesa dr. Witolda Wybulta i ks. dr. Wojciecha Kućki – organizujemy w Płocku spotkanie konferencyjno – sprawozdawcze Rady Prezesów PFSRK.

Posiedzenie Rady Prezesów w dniach 3-5 czerwca 2022 r.

w Domu Pielgrzyma Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia,
Płock, Stary Rynek 14/18

Wstępny projekt Rady Prezesów

3 czerwca (piątek)

16.30           Zakwaterowanie uczestników

17.30           Kolacja

19.00           Spektakl „Sekretarka” wg „Dzienniczka” św. Siostry Faustyny Kowalskiej (Teatr Dramatyczny w Płocku)

20.30           Posiedzenie Zarządu Federacji

4 czerwca (sobota)

8.00             Msza św.

9.00             Śniadanie

10.00-12.30 Sesja naukowa poświęcona naszemu Patronowi, Bł. Stefanowi Kardynałowi Wyszyńskiemu, oraz uaktywnieniu seniorów w życiu społecznym

• dr hab. Rafał Łatka (IPN w Warszawie – Biuro Badań Historycznych) – Kardynał Stefan Wyszyński nauczycielem patriotyzmu i wolontariatu
• ks. dr hab. Dominik Zamiatała, prof. ucz. (UKSW w Warszawie) – Aktywny senior na szlakach dziejów małych Ojczyzn
• ks. dr Wojciech Kućko (UKSW w Warszawie, dyrektor Wydziału ds. Rodzin Kurii Diecezjalnej Płockiej, asystent kościelny SRK Diecezji Płockiej) ­– Kardynała Stefana Wyszyńskiego nauczanie o wojnie i pokoju a Magisterium Kościoła w czasach papieża Franciszka
• mgr Ewa Kozłowska-Głębowicz (Bractwo św. Antoniego z Padwy przy Sanktuarium Diecezjalnym św. Antoniego z Padwy w Ratowie) – Sposoby pozyskiwania środków na aktywizację patriotyczną seniorów

13.00           Obiad

14.00-16.00 Spacer i zwiedzanie Starówki Płockiej oraz Muzeum Diecezjalnego w Płocku

16.30           Obrady Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rodzin Katolickich:

• Przyjęcie porządku obrad.
• Sprawozdanie Zarządu Federacji: informacja prezesa, sekretarza generalnego i skarbnika, sprawozdanie Komisji Rewizyjnej i podjęcie zaproponowanych uchwał.

5 czerwca (Zesłanie Ducha Świętego)

udział w Diecezjalnym Święcie Rodziny i zakończeniu Roku „Rodzina Amoris laetitia” w diecezji płockiej

11.30           Msza św. pod przewodnictwem Biskupa Płockiego (Bazylika Katedralna)

12.45           X Marsz dla Życia i Rodziny

13.15           Festyn Rodzinny w ogrodzie WSD w Płocku

Z wyrazami szacunku,

                                Szczęść Boże!

                                                              (-) Kazimierz Kapera

                                                                     prezes PFSRK

PS. Ze względów organizacyjnych Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia,  które będą nas gościć prosi o zgłaszanie ilości uczestników do końca maja br.

Kraków, 6 maja 2022 r.

Zarząd Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rodzin Katolickich wystosował apel do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy o podpisanie znowelizowanej ustawy Prawo Oświatowe respektującej prawa rodziców w zakresie kontroli prowadzenia wszelkich pozaprogramowych zajęć w szkołach.

Poniżej zamieszczamy treść listu do Prezydenta RP, który podpisał Prezes Zarządu Federacji Kazimierz Kapera.

W związku z propozycją Ministra Edukacji i Nauki dotyczącej utworzenia nowej dyscypliny naukowej: nauka o rodzinie został na ręce Pana Ministra Czarnka przesłany list prezentujący dorobek Federacji w zakresie tworzenia zrębów polityki prorodzinnej.

List podpisali Kazimierz Kapera Prezes Federacji oraz Maria Smereczyńska Wiceprezes Zarządu ds. Programowych – Pełnomocnicy Rządu ds Polityki Prorodzinnej Państwa w latach 1998-2001 .

Poniżej link do wykładu ks. prof. dr hab. Janusza Nagórnego na temat wolności wyboru.

Ks. Prof. Dr hab. Janusz Nagórny KUL „Wolność wyboru”